In de roman Bonita Avenue van Peter Buwalda zit een nachtelijke scene die indruk op me heeft gemaakt.
In de kleine uurtjes wordt het personage Aaron wakker met een grote dorst.
Hij logeert in het huis van zijn schoonouders, en besluit om in het donker stiekem naar beneden te gaan. Naar de wijnkelder van zijn schoonvader.
Als hij tussen de wijnflessen staat, hoort hij opeens een geluid in de keuken, recht boven hem. Zijn hart staat stil. Er loopt iemand rond.
Met ingehouden adem sluipt hij de keldertrap op en gluurt over de rand.
Hij kijkt tegen een rug aan. Een gigantische rug. Een muur van vlees. Het is de rug van zijn schoonmoeder. Met een serie van puilende vetrollen tussen haar oksels en haar achterwerk. Ze heeft een oranje slip aan.
De moeder van zijn vriendin breekt een kartonnen pak open, gooit haar hoofd achterover en giet de inhoud van het pak in haar opengesperde mond.
De helft gaat ernaast en valt ruisend op de plavuizen. Het regent hagelslag, en hij hoort haar kaken malen. Het pak gaat helemaal leeg.
Hij schrikt als ze zich met een dreun op haar blote knieën laat vallen. Met spuug plakt ze de gemorste hageltjes aan haar vingers en handpalmen.
Terwijl ze haar handen zit af te likken, draait ze plotseling haar hoofd een kwartslag en ziet hem staan.
“Hoi”, zegt zijn schoonmoeder.
Een scene die moeilijk uit je geheugen is te krijgen.
Een scene die blijft plakken als hagelslag aan een spuughand.
Hoe komt dat?
Dat komt door 2 dingen.
(1) Door de details en (2) door de originaliteit.
Het is een scene die zo weinig voor de hand ligt, dat we hem nog nooit ergens anders hebben gelezen.
De wijnkelder. De vetrollen. De oranje slip. Het pak hagelslag dat OPENGEBROKEN wordt. Dat helemaal leeg gaat. De plakhanden.
Die details, in die combinatie: het is uniek. Daardoor komt hij hard binnen. Want ons brein is alert op nieuwe dingen. En ons brein is een beelddenker.
Peter Buwalda is ook een beelddenker. Heel Bonita Avenue staat vol met dit soort scenes. Echt een keer lezen, als je dat nog niet hebt gedaan. Ik ben er nu in bezig en ik kan hem nauwelijks wegleggen.
Hoe kun je in je marketing zo onvergetelijk schrijven?
Toch niet met zulke absurde scenes? Komop zeg, het is wel marketing. Dan ga ik het niet over mijn schoonmoeder in haar onderbroek hebben. Denk je nu misschien.
Ik weet niet wat jij voor een schoonmoeder hebt, maar bij die van mij kan ik dat inderdaad beter niet doen. Want ze komt uit Sicilië en dan is het oorlog.
Maar is die scene eigenlijk wel zo absurd? Is het zó over the top dat niemand die jij kent dit ooit zou doen, een pak hagelslag leegdrinken?
Jij denkt nu aan iemand, ik denk nu aan iemand, we denken allemaal nu aan iemand die het zou kunnen doen, middenin de nacht als niemand kijkt.
Jouw eigen leven zit ook vol met opmerkelijke scenes. Hoeven niet genant te zijn. Gewoon opmerkelijk.
Opmerkelijk door (1) details en (2) originaliteit.
Als jij inzoomt op iets kleins wat jij meemaakt en dat verhaaltje vertelt, ben je direct onvergetelijk. Want alleen jij hebt dit meegemaakt en niemand anders. Je leidt een origineel leven met fascinerende details.
Waarom denk je anders dat reality shows zo populair zijn?
Dit is iets wat vaak vergeten wordt in marketing. De meeste ondernemers die ik train, beschrijven in het begin liever de big picture in clichéwoorden.
Gaat automatisch. Iedereen doet dat zo, in hun markt.
Maar zodra je het lef hebt om de hagelslag te beschrijven, de keldertrap, de blote knieën op de koude plavuizen in de nacht, dan zuig je lezers naar binnen.
Over een paar weken geef ik daarover een workshop. Over je lezers naar binnen zuigen. Over entertainen. Over schrijven alsof het een film is.
Je gaat samen met mij 1 dag e-mailnieuwsbrieven schrijven voor je business. E-mails waardoor je klanten alles vergeten en aan je lippen hangen.
Het wordt een Epic E-mail Workshop. Hij is invitation only. En ik geef hem alléén op 18 april en 20 mei, in de buurt van Utrecht. Daarna nooit meer.
Hier staan alle details en de link om een uitnodiging aan te vragen: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/epic-e-mail-workshop
Aartjan van Erkel
