De rode Russin en de zwarte boekhouders

Vijf minuten voordat ze aan de beurt was, zat ze er al helemaal in.

Haar hoofd bewoog op de muziek en met gesloten ogen zat ze voor een volle zaal.

Ik keek naar haar gezicht en was benieuwd wat er zou gebeuren.

Tussen haar benen had ze het ding geklemd waar ze bekend mee was geworden.

Ik zat in een kerk met een sjaal om en ik had koude voeten.

Samen met Chiara was ik bij een concert van een strijkersensemble, afgelopen vrijdagavond.

Vijftien violisten en 6 cellisten zaten samen op het podium en hadden net een stuk van Grieg gespeeld.

Als die allemaal tegelijk aan het spelen zijn, weet je niet wat je meemaakt.

Dat is een enorm geweld. 21 strijkers klinken fantastisch samen. Ik was diep onder de indruk.

Met uitgestreken gezichten speelden de professionele musici een dijk van een stuk.

Ze waren allemaal in het zwart gekleed. De dirigent ook, een jonge blonde vrouw in een lang zwart colbert.

Maar dat was allemaal vergeten toen Maya opkwam.

Een mooie Russin met een bleke huid en donkerrood geverfd haar in een paardenstaart.

Ze klom onder applaus het podium op in een jurk van dezelfde kleur,  die me deed denken aan van die rode pruimen. Hoe heten die dingen ook alweer.

Het was een Russisch stuk en het ensemble trapte af. Maya zat pontificaal vooraan op het podium met haar cello, naast de dirigent. Ze hoefde nog niet te spelen en ze deinde mee op de muziek met een uitdrukking op haar gezicht die ik nog nooit had gezien.

Tenminste, niet bij een klassiek concert. Wel bij Mick Jagger als hij met de Stones optreedt.  Maar dit was Tsjaikovski.

Op het gezicht van de ster van de avond was het verhaal dat het stuk vertelde direct af te lezen.

Ze leefde zo intens mee dat ik daar het programmaboekje niet eens voor hoefde te lezen. Haar gezicht wrong zich in allerlei bochten en je kon voelen dat het niet geacteerd was. Het kwam uit haar tenen.

Achter haar zaten 21 uitgestreken strijkers in zwarte uniformen de partituur emotieloos af te werken.

Stuk voor stuk verraadden hun gezichten helemaal niets over hun gevoel. Sinds de opkomst van Maya kwamen zij opeens allemaal over als boekhouders.

Na 5 minuten opende Maya haar ogen en stak ze haar strijkstok omhoog. Er kwam opeens een verontrustend geluid uit haar instrument, eerst plukkend en toen donderend.

Wat toen volgde was de meest indrukwekkende performance tijdens een klassiek concert die ik ooit heb gezien.

De rode Russin haalde geluiden uit haar cello waarvan ik niet wist dat ze erin zaten.

Donderende kerkorgels, gierende kettingzagen, achtergrondmuziekjes voor een horrorfilm, en ijle tonen die nog hoger waren dan de piepjes van goudhaantjes die ik elke dag hoor in het Zeister bos als ik Lola uitlaat.

Voor de pauze had ik af en toe wel een klein beetje moeten gapen bij Grieg, maar dat was helemaal over.

Ik zat nu letterlijk op het puntje van mijn stoel. Het enige waar iedereen naar zat te kijken was het gezicht van Maya dat alles uitlegde wat we hoefden te weten.

Tegen het einde van het stuk kwam er opeens nog een geluid bij. Een hoge toon die niet uit de cello leek te komen.

Dat kwam hij ook niet, want ze was aan het zingen. Geen woorden, maar eerder muziek. Tonen.

Tijdens het napraten na afloop zei iemand tegen me dat het leek alsof ze al die tijd al in haar hoofd aan het zingen was en dat het er nu opeens ook uitkwam.

Alsof ze het zelf niet eens doorhad. Zo was het inderdaad precies.

Sjongejonge, wat een optreden.

Maya Fridman, onthoud die naam. Op 29 november speelt ze in TivoliVredenburg en ik heb meteen kaartjes besteld. Misschien zie ik je daar wel.

Aartjan

PS

De komende dagen komt er een groepje ondernemers naar me toe die allemaal een rode Russin willen zijn in plaats van een uitgestreken boekhouder. Het zijn trouwens vrouwen én mannen :0)

Ik ga ze een halfjaar lang helpen om hun marketing onvergetelijk te maken. Om te beginnen door 2 dagen lang marketingvideo’s opnemen samen met met mij en mijn videoman Ted.

Dit is een exclusief groepje mensen die ik zorgvuldig heb geselecteerd uit een groot aantal aanmeldingen. Want ik ben op zoek naar sleeping giants.

Alleen sleeping giants zijn welkom in mijn programma Marketing Masterpieces. Dit jaar zijn er geen plaatsen meer beschikbaar, maar in de groep die in februari start zijn nog een paar plaatsen. Hier vind je meer details en kun je checken of je zelf misschien een sleeping giant bent: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/marketing-masterpieces/

Wie weet spreek ik je binnenkort,

Aartjan