Het is 1962. Kya Clark is een meisje van 5 jaar uit een moerasgebied in North-Carolina.
Ze woont daar in een houten huisje dat heel vroeger nog van slaven is geweest. Samen met haar broertjes en zusjes en haar ouders die geen cent te makken hebben.
Pa is een norse man die vaak dagenlang achter elkaar verdwijnt. Als hij terugkomt grijpt hij naar de fles.
Op een ochtend ziet Kya haar moeder het huis uit lopen met een koffer. Ze is verbaasd want mama draagt haar beste schoenen, die van namaak-krokodillenleer.
Haar moeder kijkt niet achterom en loopt het erf af, het zandweggetje op richting het nabijgelegen dorp.
Het kleine meisje weet het nog niet, maar ze zal haar moeder nooit meer terugzien.
Een van de laatste herinneringen aan haar moeder is dat ze een hoedje op had, niet genoeg om de blauwpaarse vlek op de zijkant van haar gezicht te verbergen.
Een paar jaar later komt de dag dat ook haar oudste broers en zus opeens verdwenen zijn uit het huis, spoorloos en zonder afscheid te nemen.
Kya blijft achter met haar drinkende en vloekende vader. Gelukkig is Jodie er nog, haar jongste broer. Samen maken ze lange tochten over de meren en moerassen met het oude, gedeukte motorsloepje van hun vader. Alles om maar niet in de buurt van die man te zijn.
Naar school gaat ze niet. Ze heeft het 1 dag uitgeprobeerd toen een leerplichtambtenaar haar thuis kwam ophalen met een auto. In de klas werd ze door de kinderen uit het dorp uitgelachen omdat ze op blote voeten liep en het alfabet nog niet eens kende.
Na die dag is ze nooit meer teruggegaan en verstopte ze zichzelf in de wilde natuur iedere keer dat de leerplichtambtenaar weer langskwam bij haar huis op zijn glimmende zwarte schoenen. Na een paar keer stopte hij zijn pogingen.
Door haar broer leert ze de vogels en de planten van het moeras kennen, en na een tijdje weet ze feilloos de weg door de onafzienbare wetlands.
Ze is 8 jaar als ook Jodie aankondigt dat hij wegloopt van het ouderlijk huis. Ze vraagt of ze met hem mee mag. Maar hij is 10 en hij weet zelf nog niet eens wat hij precies gaat doen. Hij kan niet ook nog voor zijn kleine zusje zorgen en is gedwongen om zonder haar te gaan.
Kya blijft alleen achter met haar vader. Tot ook hij op een dag niet meer terugkomt van een van zijn strooptochten.
Wekenlang wacht ze op hem. Elke middag staat ze tevergeefs op het zandweggetje en kijkt in de verte of ze hem aan ziet komen met zijn kenmerkende hinkepoot.
Ze houdt zichzelf in leven met etensresten en de laatste groente uit het moestuintje van haar moeder. Ze ziet haar vader nooit meer terug, en ze is nu de enige bewoner van het houten moerashuisje met als enige gezelschap de meeuwen, de zilverreigers en het wuivende gras.
De bewoners van het dorp steken geen vinger uit om haar te helpen. Ze wordt gezien als ‘marsh trash’, smerig en onbetrouwbaar. Niet veel beter dan een wild dier.
Alleen Jumpin’ trekt zich haar lot aan, de pompbediende in het haventje waar ze de benzine haalt voor het motorsloepje. Ze heeft geen geld, en hij biedt aan dat ze in ruil voor een zak vers gevangen mosselen een paar liter benzine kan krijgen. Ze heeft een kleine inkomstenbron gevonden waar ze de komende jaren op zal overleven.
Als Kya 19 jaar is wordt aan de voet van de vuurtoren het levenloze lichaam aangetroffen van Chase Andrews, de knapste jongen van het dorp en een beruchte rokkenjager. De sherriff stelt vast dat hij van de vuurtoren is afgevallen. Gevallen, gestruikeld, of geduwd?
Er zijn al jaren geruchten in het dorp dat Chase iets heeft gehad met Kya. Totdat ze erachter kwam dat hij eigenlijk al verloofd was met het rijkste meisje uit het dorp.
Bijna het hele dorp wijst daarom met beschuldigende vingers naar de ‘marsh girl’, het rare smoezelige meisje op haar blote voeten.
Ze wordt opgepakt en verdwijnt maandenlang in de cel van het dorp, in afwachting van haar rechtszaak. Het openbaar ministerie heeft aangekondigd de doodstraf te eisen als de jury haar schuldig bevindt aan first degree murder. Door het raampje van haar cel kijkt Kya naar de meeuwen.
Ik ga je de clou van het verhaal niet verklappen. De afgelopen dagen heb ik ademloos zitten lezen in de page turner Where the crawdads sing, van de Amerikaanse schrijfster Delia Owens. Een roman waarin ik meegesleept werd door de beschrijvingen van de wilde natuur, het wilde natuurwezen Kya en de dorpelingen die haar niet willen accepteren.
Dezelfde dorpelingen die in de jury zitten die moet beslissen of ze schuldig of onschuldig is.
Vind je dat ook zo’n lekker gevoel? Dat je weet: straks na het eten duik ik weer heerlijk in mijn boek en ga ik verder met het verhaal. Hoe zou het aflopen?
Dat heeft een simpele reden. Nieuwsgierigheid is een drug. Als je heel erg nieuwsgierig gemaakt wordt dan komt er dopamine vrij, ook wel het feel-good hormone genoemd.
Ook jouw klanten zijn dol op dopamine. En het mooie is: om ze bloednieuwsgierig te maken heb je geen hele roman nodig.
Het kan zelfs al met één zin. Met één goedgeschreven zinnetje hangen mensen aan je lippen en doen ze alles wat je wilt om er maar achter te komen hoe het afloopt.
Dat zinnetje kan bijvoorbeeld de titel van jouw nieuwsbrief zijn. Of van je presentatie. Of de ondertitel van je boek of je training.
Hoe je dat precies doet, laat ik deze maand zien aan de Members van Het Lab. Want de masterclass gaat deze keer over formules voor nieuwsgierigheid. Een van mijn favoriete onderwerpen.
Door ondernemers wordt hier nog ontzettend weinig gebruik van gemaakt. Terwijl diezelfde ondernemers ’s avonds niet weten hoe snel ze Netflix aan moeten zetten om het vervolg van hun favoriete serie te bekijken.
Netflix doet niks anders dan dealen in de happy drugs. Wil jij ook weten hoe je een dealer wordt, dan is dit de link: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/het-lab-membership/
Aartjan van Erkel
