Gisteravond stond ik in Den Haag met een pizzabakker te praten.
Ik was op een avond voor Italiaanse professionals in Nederland samen met Chiara en we werden ontvangen in een nieuwe pizzeria.Terwijl we naar een optreden van een klarinettiste en een gitarist stonden te kijken, stopte de pizzaiolo ons de hele avond vol met pizza.
Van alle verschillende toppings die hij gebruikte, was er eentje veruit mijn favoriet.
Als mensen er een hap van namen, draaiden ze met hun ogen en zwaaiden ze met hun hand cirkels naast hun hoofd.
Italianen…
Pizza bianca (bakken zonder topping), daarna belegd met veel mortadella, geraspte ricotta salata (harde droge ricotta), pistachenootjes en basilicum.
Kun je gerust uitproberen als je een keer pizza gaat bakken. Slaat in als een bom.
Toen ik achteraf met kok Adriano stond te praten, vertelde hij over de meelsoorten die hij gebruikt.
Hij had grote papieren zakken met Italiaans opschrift liggen van bloem die was gemalen tussen rustieke molenstenen en waarbij de hele korrel was gebruikt.
Adriano legde uit dat elke meelsoort een W-nummer heeft dat staat voor de hoeveelheid eiwit.
En dat je voor pizza het beste meel kunt gebruiken met een W-nummer van rond de 300.
Voor dingen die extreem moeten rijzen zoals panettone, heb je bloem nodig met W-nummers van meer dan 400. Want dan heb je een sterk glutennetwerk nodig dat fungeert als het skelet van het 20 centimeter hoge kerstbrood.
Het werd een beetje technisch en ik begon af te haken.
Toen vertelde hij iets waardoor zijn donkere ogen vuur begonnen te spugen.
De meeste mensen die zelf pizza gaan bakken, gebruiken ‘arme’ bloem van de supermarkt. Inferieur spul, waardoor je pizza mislukt.
En er gebeurt ook nog iets anders.
Hij wees met twee wijsvingers naar zijn achterste.
Het komt er aan de achterkant niet zo lekker uit.
Ik was een en al oor.
En maakte een mental note dat ik de volgende keer geen bloem van de Jumbo meer moest gebruiken voor mijn pizza’s, en professionele pizza-bloem moest kopen met het juiste W-nummer.
Tijdens het verhaal van Adriano haakte ik op het ene moment af, en op het andere moment was ik er helemaal bij.
Zodra het te technisch werd, begon ik uit te checken.
Met experts heb je dat vaak. Als je er een kwartje in gooit, komt er voor een gulden uit.
Als ze een luisterend oor hebben, blijven ze maar lullen.
Dat is knap boring als ze de methoden en technieken in duiken.
Maar het wordt juist interessant als ze vertellen waarom je pizza mislukt en wat er dan gebeurt op de WC.
Die expert vindt alles even interessant. Ook W-nummers en chemische processen.
Maar klanten vinden alléén maar interessant wat over hen gaat. Daardoor raken ze geëmotioneerd.
Waarover vertel jij op je website? Over je methoden en technieken? Of over mislukte pizza’s en problemen op de pot?
Ik bedoel te zeggen:
Ben je klanten aan het informeren, of aan het emotioneren?
Want dat maakt het verschil tussen klanten die uitchecken en klanten die aan je lippen hangen.
Lees je website er even op na.
Aartjan van Erkel
PS
Woensdag sluit ik voor de rest van het jaar mijn agenda voor Persoonlijke VIP-dagen. Tijdens een VIP-dag ga je van een website die klanten informeert naar een website die klanten emotioneert. Ik neem de indeling en de teksten op je site grondig onder handen, samen met jou. Je gaat aan het eind van de dag weg met een kant en klaar intereactie-ontwerp plus de copywriting van de 2 belangrijkste pagina’s. Die kun je direct doorsturen naar je webbouwer of webdesigner. Dit is de link om een belafspraak met me aan te vragen: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/vip-dag
