Natte streepjes op haar goudbruine lijf

Hij zit daar, en klemt haar vast. Zij heeft zich achterovergeworpen, volledige overgave aan haar Armeense minnaar.

Hij doet zijn best om haar te beminnen, en het zweet druipt van hem af.

De 31-jarige Narek lijkt een beetje op Pierre van Hooydonk in zijn jonge jaren.

Lichte overbeet, felle blik in zijn ogen.

Nu pakt hij haar vast in een andere greep. Hij ademt scherp in, daarna houdt hij zijn adem vast, alsof hij een joint zit te roken.

Zijn hele lichaam staat strak, je vóelt de spierspanning.

Dan blaast hij hard uit met getuite lippen, als een bokser voor een gevecht.

Haar lijf trilt en ze brengt opwindende klanken uit.

Zijn gezicht toont diep genot, en dan diep verdriet.

Een druppel vocht glijdt van zijn neusbrug en landt op haar lichaam. Ik zie natte streepjes op haar goudbruine lijf waar zijn zweetdruppels van haar afgerold zijn.

Met bijna 1.000 toeschouwers zit ik ademloos toe te kijken. Samen met mijn moeder.

We zitten op de eerste rij in het Wiener Konzerthaus te kijken naar cellist Narek Hakhnazaryan.

We zien een verpletterend stuk voor symphonieorkest en cellist van componist Edward Elgar, waar ik nog nooit van gehoord had.

Narek bevredigt een cello uit 1707 en ik maak me een beetje zorgen wat zweetdruppels uit 2019 doen met een instrument uit de tijd van Rembrandt.

Hij zit dat ding onder te lekken alsof hij op een spinningfiets zit.

Gelukkig heeft hij een grote witte zakdoek, waarmee hij haar droogwrijft.

In een interview vertelt hij dat het voor hem als cellist een voordeel is om Armeniër te zijn.

“Veel mensen vinden het misschien overvloedig en onaangenaam, maar wij zijn met een Schmerz geboren, een pijn die je in onze ogen herkent en in onze muziek hoort.”

“Je kunt bijna geen Armeniër vinden van wie er in de afgelopen eeuw geen familieleden zijn gewond of gedood. Het gezin van de grootvader van mijn moeder is bijvoorbeeld levend verbrand in een bakkersoven.”

“Iedere keer dat ik een triest stuk moet spelen, hoef ik niet te doen alsof. De emotie is er altijd, wanneer ik dat wil kan ik die altijd vanuit mijn innerlijk naar buiten brengen.”

Met heel zijn wezen rukte hij inderdaad de emotie uit zijn ziel en gooide hem in ons gezicht.

Om hem heen zat een heel symphonieorkest en ik zag dat een jonge violiste achter Narek van hem zat te genieten.

Daarnaast zat de cellistensectie een beetje schaapachtig te kijken naar het bijna erotische optreden voor hun neus, met gezichtsuitdrukkingen zo van:

“Duuuuuuuus”

Hij bracht de emotie van de componist bij het schrijven van het stuk – en van hemzelf bij het spelen – over op het complete publiek.

Hij kreeg een ovatie en moest 4 keer terugkomen voor applaus.

Het is magisch voor je publiek als jij emotie op ze overbrengt. Ook als ondernemer.

Je krijgt daardoor klanten voor het leven, die een superpersoonlijke band met je voelen.

Dat kan alleen met volledige overgave. Gooi dus alles wat je hebt erin. Desnoods wat er 4 generaties geleden in je familie is gebeurd.

Het is allemaal onderdeel van jouw verhaal en van jouw emotie.

Gebruik dit als je op een podium staat. Gebruik het als je een verhaal vertelt. Gebruik het als je een tekst schrijft.

Dit is voor klanten extreem zeldzaam om mee te maken, en je maakt een onuitwisbare indruk.

Succes, spreek je morgen.

Aartjan van Erkel

PS

Op 19 maart geef ik een exclusieve feedbacksessie voor VIP Members van Het Lab. We kijken deze maand naar manieren om een nieuw product te lanceren waarmee je direct een hoop klanten over de drempel trekt. Wil je daarbij zijn en ben je nog geen VIP Member dan is dit de link: http://www.schrijvenvoorinternet.nl/vip-dag/