Full English breakfast, 8.00 uur

Vandaag schrijf ik je vanaf mijn ontbijttafel in het plaatsje Newbiggin-by-the-sea.

Ik ben aan het fietsen in Noord-Engeland omdat ik later deze week een marketing-event heb in Newcastle.

Zaterdag heb ik nachtboot gepakt in IJmuiden – veel leuker dan vliegen, en je kunt je fiets heel makkelijk meenemen.

In het piepkleine dorpje aan zee waar ik vannacht heb geslapen, liep ik gisteren door het plaatselijke museumpje over de visvangst.

Ze vangen hier vooral kreeft, haring en kabeljauw.

Die kreeften doen ze niet met netten, maar met een soort kooien waar ze dan aas in stoppen.

Een video uit de jaren ’50 legde uit hoe je een kreeft moet vastpakken als je hum hebt gevangen: bij zijn middel.

Uitkijken voor je vingers, hij blijkt trouwens 1 schaar te hebben om te grijpen en 1 schaar om te kraken. Respect.

Je moet erbij gaan zitten. Dan moet je 1 schaar tussen je bovenbenen klemmen (daar voorzie ik meteen allerlei complicaties) en 1 schaar vastpakken en dichtknopen met een stukkie touw.

Dit luistert allemaal nogal nauw.

Of zoals het zwartwitte filmpje het in droog polygoon-Engels zei:

“If you take it right, it will know it.

If you take it wrong, YOU will know it.”

Ik zag ook vissersvrouwen uit de jaren ’20, op de foto met blozende strenge gezichten, heel veel lagen kleding over elkaar aan, en met de armen in de zij.

Ze maakten vroeger dagen van 18 uur terwijl hun mannen op zee waren.

Om 4 uur ’s morgens begonnen ze al, met het bevestigen van het aas aan de vislijnen.

Tussendoor gaven ze de kinderen te eten, en deden ze het huishouden.

Daarna lieten ze de roeiboot te water, haalden de vangst op en brachten hem aan wal, maakten de haringen schoon en waren de rest van de dag bezig met het huis-aan-huis uitventen van de vis.

Ik voelde een beetje mee met het harde leven van de vissers, omdat ik uit een middenstandsfamilie kom.

Lange dagen maken was normaal voor mijn ouders, die vroeger een Decorette-winkel hadden.

Mijn ene opa was melkboer en de andere was drogist, en mijn overgrootouders waren melkboer en fietsenmaker.

Dus in mijn jeugd vond iedereen om me heen het normaal om kneiterhard te sloven. Geen 18 uur per dag en je klauwen stonken niet naar vis, maar toch.

En ik vond het he-le-maal niks.

Ik ging absoluut nooit ondernemer worden. Ammehoela.

Veel respect voor mijn familie, maar ik wilde meer in het leven dan alleen maar werken.

Tot ik er jaren geleden achterkwam dat ondernemen ook heel anders kan.

In veel minder tijd. En met een multiplier-effect.

Dat leek er meer op! Ik ontdekte dat ondernemen ook volgens mijn eigen voorwaarden kan.

Ik ontdekte bijvoorbeeld hoe je 1 keer een stukje marketing kunt maken, en het daarna kunt blijven hergebruiken. Automatisch, dus zonder te sloven.

Ik noem zoiets een marketing masterpiece.

Met die aanpak kost je marketing maar 2 uur per week. Max.

In die 2 uur veroorzaak je een explosie van content, waardoor jij het bekendste gezicht wordt in je markt.

Iedereen kent je, want ze zien je opeens overal.

Zonder dat je elke dag op social media hoeft te zitten. Zonder dat je ooit hartjes hoeft te zetten bij foto’s van anderen.

Je hoeft er ook niet dagelijks voor te e-mailen, trouwens.

In 2 uur per week de bekendste naam worden in je markt, daar neem ik vanaf begin november een groepje ondernemers persoonlijk in mee.

Ik laat ze precies zien hoe ik dat jarenlang heb gedaan, en ze passen het direct toe in hun eigen bedrijf.

6 maanden begeleid ik ze intensief, in mijn programma Marketing Masterpieces. En ze kunnen mijn team inzetten bij hun marketing.

Alleen een bepaald type ondernemer kan deelnemen, want het programma is invitation only. Die ondernemers noem ik: Sleeping Giants.

Op deze speciale pagina kun je checken of jij zelf een Sleeping Giant bent – zo ja dan kun je een belafspraak met me aanvragen zodat we je marketing kunnen bespreken: www.schrijvenvoorinternet.nl/marketing-masterpieces

Ik stap weer op de fiets, de zon schijnt vandaag in Noord-Engeland.

Aartjan van Erkel