Twee mieren vonden een peuk

Onderweg luister ik vaak naar podcasts. Ik ben geabonneerd op een aantal verschillende.

Een daarvan is een vreemde eend in de bijt.

Want ze zijn allemaal Amerikaans, behalve deze ene. Die is Nederlands. En hij gaat ook nog over een totaal ander onderwerp.

Die Amerikaanse gaan allemaal over marketing, maar die Nederlandse podcast gaat over een componist uit de jaren 50 tot en met 90.

Veel mensen vinden hem de grootste Nederlandse componist aller tijden.

Hij schreef alleen geen symfonieën of opera’s. Geen hoge cultuur. Nee, hij schreef simpele liedjes.

Kinderliedjes vooral. In totaal meer dan 3.000.

Een krankzinnig groot oeuvre. En hij was een soort Snapchat-componist.

Want de meeste van die duizenden liedjes zijn allemaal ooit maar één keer uitgevoerd op tv en daarna nooit meer.

De meeste kun je niet vinden op Spotify. Je kunt ze niet vinden op Youtube. Ze zijn verdwenen uit het collectieve geheugen.

Zelfs de zangers die een liedje gezongen hebben op tv, zijn het vaak vergeten.

Terwijl ze frigging briljant zijn.

Vond hij zelf niet, trouwens. Hij noemde zichzelf ook geen componist. Het was een hele bescheiden, bedeesde man. Uit Enschedeeee.

Ik kan zijn gezicht nog uittekenen doordat hij 15 jaar lang in mijn jeugd elke woensdagmiddag op tv te zien was.

In een smoking achter de piano bij de film van ome Willem. Hij was de hoofdgeitenbreier: Harry Bannink.

Zie je hem nog voor je? Een broodje poep? BAH, ome Willem!

De maker van de podcast, Gijs Groenteman, is een bewonderaar van Bannink en hij besloot 2 jaar geleden dat zijn liedjes het verdienen om herontdekt te worden.

Niet dat alle liedjes onbekend zijn, trouwens. Je kent er gegarandeerd een heel stel.

Want sommige zitten juist in ons collectieve geheugen gerámd.

Dat komt doordat Harry Bannink de huiscomponist was van Annie M.G. Schmidt, Wim Sonneveld, JJ De Bom voorheen de kindervriend, Sesamstraat, Het Klokhuis en nog een hele waslijst.

Deze ken je bijvoorbeeld gegarandeerd (behalve als je een millennial bent):

Vluchten kan niet meer (Jenny Arean en Frans Halsema)

Deze vuist op deze vuist (de film van ome Willem)

Je bent een liegbeest (Stratemakeropzeeshow)

Op een mooie pinksterdag (Leen Jongewaard)

M’n opa (Ja zuster, Nee zuster)

Het liedje M’n opa zong ik vroeger vaak toen onze kinderen nog baby’s waren, als ze niet konden slapen.

Gijs Groenteman is voor de Grote Harry Bannink Podcast iedereen gaan interviewen die intensief met Bannink samengewerkt heeft.

Dat is een serie van 38 interviews geworden, and counting. Ongelooflijk mooi om naar te luisteren, zeker als je liefhebber bent van Nederlandstalige muziek. En nostalgisch aangelegd.

Hij sprak bijvoorbeeld Joost Prinsen (de enige die zat te eten en te smakken tijdens het interview), Wieteke van Dort, Hans Dorrestijn en Gerda Havertong.

En hij laat allemaal vergeten liedjes van Bannink horen die hij heeft opgegraven uit de Hilversumse omroeparchieven.

Afgelopen vrijdag ben ik samen met mijn moeder naar de theatertour geweest van de Grote Harry Bannink Podcast. We hebben enorm genoten.

Het leukste moment vond ik toen Gijs Groenteman het verhaal vertelde over een Klokhuis-liedje van Bannink waarvoor de tekst is geschreven door Willem Wilmink.

Nog zo’n geniale kunstenaar. Ook uit Enschede. Ook dood.

Het liedje heet Het nationale monument.

Wilmink was trouwens helemáál niet blij met het onderwerp van het liedje.

Bij de vergadering van het schrijverscollectief dat de liedteksten schreef voor Klokhuis had hij als laatste zijn vinger opgestoken bij het verdelen van de onderwerpen van die week.

Daardoor was hij de sjaak. Want hij moest een liedje maken over een megatransport.

Wilmink zat daarna vloekend en en rokend in zijn Enschedese achtertuin te foeteren. Balend als een stier omdat hij zo’n kakonderwerp had gekregen.

Hoe moet je nou een kinderliedje schrijven over een megatransport?

Toen kreeg hij een briljant idee.

Dit was de tekst die Wilmink vervolgens schreef voor het Klokhuis-liedje Het nationaal monument (bron: Muzikum.eu):

Twee mieren vonden een peuk.
Dat vonden ze hartstikke leuk!
De ene zei: ‘Weet je wat?
We nemen hem mee naar de stad!
We zetten hem daar overend
als Nationaal Monument!’

De ander zei:’Da’s een idee,
maar krijgen we het joekel wel mee?’
‘Nou ja, als het moeilijk wordt,
dan vragen we het megatransport.’
Zo gezegd, zo gedaan:
het megatransport kwam eraan.

Het kon niet over tegel A10.
Daar had men een takje gezien.
De peuk kon daar niet overheen,
dus moest hij langs tegel A1,
maar eerst via tegel A6
vanwege de hals van een fles.

Eén mier was civiel ingenieur
en stelde de rest niet teleur:
hij was het die het weggetje vond
naar hun stadje onder de grond.
Daar staat nu die peuk op zijn kop
met een tekst van een dichter erop.

Een megatransport piepklein gemaakt. Superleuk bedacht.

En valt je op hoe simpel de taal van Wilmink is?

Dat komt doordat hij een copywriting-techniek gebruikt waardoor zijn tekst voor iedereen in Nederland begrijpelijk is.

Want hij gebruikt geen woorden die langer zijn dan 3 lettergrepen.

Als je dat op je website doet, wordt die ook lekker begrijpelijk.

Een ijzersterke schrijftip uit een liedje over mieren. Doe er je voordeel mee.

Aartjan

PS

Kijk je donderdag ook naar mijn gratiz online training over Mijn 10 grootste eye-openers uit 10 jaar online verkoop? Dit is de link om je aan te melden, als je dat nog niet gedaan had: https://attendee.gotowebinar.com/rt/3842095344191717378