Best wel een goeie grap

Een paar weken geleden zat ik in Chicago aan tafel met mijn Amerikaanse mastermind-buddy’s.

We hadden gereserveerd in Gibson’s Steakhouse.

Een begrip in de stad.

Chicago is een beetje het Rotterdam van Amerika.

Rotterdam, de stad waar overhemden in de winkel hangen met de mouwen al opgerold, weet je wel?

Zo zijn ze daar ook. In Gibson’s Steakhouse serveren ze daarom geen liflafjes.

Ze zijn vooral goed in steak, krab en kreeft.

Maar ik was er niet op voorbereid hóe ze die serveren. Godallemachtig.

Onze ober Alberto kwam even langs onze tafel om hun beste cuts te showen.

Alberto is een grote rouwrandnagelkerel, en hij had een enorm bord in zijn handen.

Daarop lagen een paar kreeftstaarten, een T-bone steak van 560 gram, een Sirlion van 700 gram en een Porterhouse van – ik verzin dit niet – 48 ounce (1,3 kilo).

Hij legde het verschil uit tussen de verschillende monsterlijke hompen vlees.

Je kon merken dat Alberto eer legde in het obervak. Hij werkt al 20 jaar bij Gibson’s en is een dijk van een vakman.

Alberto vertelde dat ze het beste rundvlees van de stad hebben. Dat ze het enige restaurant van Amerika zijn met hun eigen lijn van corn fed prime Angus beef, afkomstig van boeren uit de omgeving.

Toen zei hij iets waardoor ik me bijna verslikte in mijn gin-tonic.

“This is American sushi”.

Best wel een goeie grap. Aan zijn lippen kon je zien dat hem aan iedere tafel maakte.

Ik hou van rood vlees, maar ik ben geen Bengaalse tijger. Daarom bestelde ik een steak sandwich waarvan ik hoopte dat ik hem daadwerkelijk op zou krijgen.

Een van mijn tafelgenoten bestelde wel zo’n Flintstones-steak, van 700 gram. Anderhalf uur later legde hij zijn bestek neer. The best steak I ever had, boerde hij.

Rond die tijd verschenen bij de tafel naast ons de desserts.

Iemand had de euvele moed gehad om de carrot cake te bestellen. Die kostte maar liefst 18 dollar, en daardoor had hij beter moeten weten.

Hij kreeg een taartpunt van – ongelogen waar – 30 centimeter hoog. Nog nooit zoiets gezien. De hele tafel had ervan kunnen eten. Een cardiac carrotcake.

Mijn avondje Gibson’s zal ik dus niet snel vergeten. Door de vaklui in de bediening. De superstrakke gin-tonic. Hun topkwaliteit vlees in dierentuinporties. De obesitas-desserts.

Hoe vaak levert een dinertje jou een verhaal op? Dat je nog weken aan mensen blijft vertellen?

Gibson’s heeft dat voor elkaar. Met een product dat je in Amerika op iedere hoek van de straat kunt krijgen.

Veel van die steakrestaurants denken om die reden waarschijnlijk dat ze zich niet kunnen onderscheiden. Teveel concurrentie.

Als je zo denkt, kun je in de verleiding komen om je prijzen te verlagen. Helemaal als je restaurant even wat minder vol zit.

Gibson’s laat zien dat zoiets helemaal niet nodig is. En dat je steaks van meer dan honderd dollar kunt verkopen. Dat je onderscheidend kunt zijn in een superconcurrerende markt.

Dat maakt hun restaurant onvergetelijk.

Bedenk ook eens een manier om jouw business onvergetelijk te maken voor je klanten.

Dat maakt je marketing veel makkelijker. Vooral als je een hoop concurrenten hebt. Je valt opeens enorm op.

Volgende maand komen 9 high-level klanten van mij naar Driebergen. Klanten die nog maar weinig aan marketing doen.

We gaan daar 2 dagen lang hun bedrijf onvergetelijk maken.

Zij doen mee met mijn programma Marketing Masterpieces. Ik ben heel selectief in wie ik toelaat tot die groep. Want er is maar één type ondernemers dat ik in die groep wil hebben. Die noem ik ‘sleeping giants’.

Als jij wilt weten of je een sleeping giant bent en of je in die groep zou passen, kijk dan even op de pagina van Marketing Masterpieces: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/marketing-masterpieces/

Spreek je,

Aartjan