Wat gekookte andijvie te maken heeft met steengoed schrijven

Als er een boek is dat je niet kon wegleggen en je bent geïnteresseerd in schrijven, lees dat boek dan meteen nog een keer. De tweede keer word je minder meegesleept door het verhaal, en daardoor zie je beter wat de schrijver heeft gedaan om jou in de ban van het boek te krijgen.

Een van de dingen die je altijd vindt in steengoeie romans, zijn superconcrete details.

Stel bijvoorbeeld dat jij in je contentmarketing teruggaat naar je kindertijd. Je vertelt wat je vroeger het allersmerigste vond om te eten. Je moest van je moeder je bordje leegeten, maar dat lukte niet omdat je ervan ging kokken.

De meeste amateurschrijvers zouden dan zoiets schrijven als: “Ik lustte vroeger geen gekookte andijvie. Dat vond ik echt goor als kind”.

Ze denken dan dat ze superconcrete details hebben gegeven. Want ze hebben toch precies gezegd wat ze niet lustten? Ze hebben niet geschreven: “Ik lustte geen andijvie”, nee ze zijn concreter geweest: “Ik lustte geen gekookte andijvie”. Superconcreet toch?

Ze krijgen punten voor het proberen, maar heb jij als lezer gevoeld hoe goor ze die gekookte andijvie vonden? Ben je een beetje teruggedeinsd? Kreeg je een herinnering aan het eten waar jij zelf van kokhalsde? Waarschijnlijk niet, en dat komt doordat ze vergeten zijn om hun zintuigen te beschrijven.

Ze hadden bijvoorbeeld kunnen schrijven: “Als ik vroeger gekookte andijvie kreeg opgeschept, dan kneep mijn keel zich dicht en kwam mijn maag een beetje omhoog. Ik was verder geen moeilijke eter, maar gekookte andijvie smaakte voor mij als bittere, warme snot.”

Sorry voor het vieze verhaaltje. Even om je het verschil te laten voelen hoe superconcrete details binnenkomen als de schrijver zijn zintuigen beschrijft.

Jonathan Tropper is mijn nieuwe favoriete romanschrijver, en een van de dingen die zijn boeken steengoed maken is precies dat. Ik citeer een fragment uit een van zijn ontroerende en hilarische ‘dude lit’-romans, getiteld ‘This is where I leave you’:

“Phillip, my baby brother, who used to climb into bed with me, smelling of lavender baby shampoo, and press his smooth, rounded cheek against mine, gently pulling at my arm hairs as I told him stories.”

Als je haar op je armen hebt, dan voel je nu mee met de hoofdpersoon. Omdat je ook hebt meegemaakt dat je neefje, nichtje of je eigen kind tegen je aangeknuffeld zat en aan je armhaartjes trok.

Dat is de reden dat zintuiglijke details snoeihard binnenkomen bij je lezer. Superconcrete beschrijvingen van een gevoel zijn voor je hersenen bijna hetzelfde als de fysieke ervaring. Maak daar gebruik van als je bijvoorbeeld nieuwsbrieven schrijft voor je klanten. En geniet ervan, want dit is superleuk om mee te spelen.

Nog meer tips voor betere e-mailnieuwsbrieven geef ik volgende week in een gratis online seminar: ‘Easy money met entertaining e-mails’. Ik laat onder andere zien hoe je e-mails schrijft waardoor klanten zich bescheuren, druk gaan knikken met hun hoofd, of moeten slikken.

Het is woensdag 14 december van 10 tot 12 uur en je kijkt via je laptop. Reserveer hier je plek: https://www.schrijvenvoorinternet.nl/wbg-easy-money-met-entertaining-emails-aanmelden/

Kun je niet op dat tijdstip, meld je dan toch aan want ik stuur je een aantal tips uit het seminar achteraf ook gratis per post toe.

Aartjan van Erkel