Is je bedrijf te kwetsbaar?

In de tijd dat ik een stronteigenwijze student was, kocht mijn vader een Canadese kano. Een Coleman. Het was zijn grote trots: een loeier van een ding, volledig gemaakt van onverwoestbaar aluminium, in het midden zeker een meter breed, je kon er de wildste bergrivieren mee afzakken. Als je zou willen.

Mijn vader en ik spraken af om een keer samen op kanovakantie te gaan. In de eerstvolgende zomer deed mijn moeder 1 week lang de winkel in haar eentje, zodat hij met mij op avontuur kon gaan. We stopten onze kleding en kampeerspullen in 2 waterdichte zuurkooltonnen, en iemand reed ons naar een stadje in de Ardennen waar we de kano te water lieten en onszelf afduwden.

Het was bloedkokend heet, en terwijl we die week meer dan 80 kilometer peddelden droeg ik alleen maar een afgescheurde spijkerbroek omdat ik probeerde mijn skinny studentenlijf zo bruin mogelijk te laten worden. Ik had 1 lange bakkebaard en 1 korte, en lang haar waarvan ik hoopte dat het er uitzag als een big afro.

Het riviertje waar we op voeren, mondde aan het eind van een week kanoën uit in een veel grotere rivier. Grote rijnaken voeren met flinke snelheid stroomafwaarts, diepliggend door de vracht die ze vervoerden. We hoorden het lage dreunen van de dieselmotoren.

Mijn vader begon steeds langzamer te peddelen toen we dichterbij de brede rivier met het snelstromende water kwamen. Ik was onder de indruk van de hekgolven van de duwbakken met steenkool die voorbij kwamen, en was blij dat we in onze oersterke, brede Canadees zaten waarin we met gemak door heel wat kolkende stroomversnellinkjes waren gekanood. Daarin konden we deze serieuze rivier ook makkelijk de baas. Hell yeah!

Op 100 meter van de monding voelden we de stroming beginnen te trekken aan de kano. Mijn vader stopte met peddelen en gebaarde dat we omkeerden. Ik had juist moed verzameld om volle kracht vooruit te gaan, en nijdig keek ik hem aan. We dreven af richting het brede water, en als we wilden teruggaan moesten we haast maken en hard tegen de stroom in peddelen.

“Waarom wil je omkeren?! Zo’n grote rivier is toch mooi?”

Mijn vader gaf een antwoord dat ik volkomen begrijp nu ik 52 ben, maar waar ik me destijds kapot aan ergerde toen ik 22 was:

“Ik heb andere verantwoordelijkheden”.

Hij was bloedserieus, zijn gezicht was opeens helemaal nat van het zweet, en het was duidelijk dat het geen enkele zin had om in discussie te gaan. Wat ik natuurlijk toch deed.

Terwijl we met moeite tegen de stroom in peddelend naar een aanlegplaats voeren en ik vloekend met hem samen de kano uit het water trok, legde hij uit dat hij als ondernemer het risico niet kon nemen dat er iets met hem zou gebeuren. Als hij in het ziekenhuis terechtkwam of erger, dan zou mijn moeder de winkel helemaal alleen moeten doen.

Ik heb de rest van de dag niet meer met hem gepraat. Omdat hij niet verder wilde, was onze kanovakantie plotseling ten einde.

Als ondernemer begrijp ik zijn keuze nu heel goed. Voor hun brood moesten mijn ouders de hele dag staan en lopen in hun toko, en daarom namen ze in hun vrije tijd geen onnodige risico’s. We gingen ook nooit skiën, omdat ze niet konden riskeren om in het gips terug te komen.

Mijn jeugd leerde mij dat je als ondernemer kwetsbaar bent. Je bent een ambachtsman en om dat ambacht uit te voeren ben jij altijd nodig.

Ook op dit moment zijn veel ondernemers kwetsbaar. Door de dreigende, onbeheersbare energiekosten en de snel stijgende rente zijn er al heel wat gestopt met hun mooie ambacht. Want hun bedrijf was te kwetsbaar. Ze moesten wel.

Door wat ik vroeger heb geleerd, heb ik al jong besloten dat ik géén kwetsbare business wilde. Als je een van de vele goeie ambachtslieden bent in een markt zoals mijn ouders met hun winkel, ben je uiteindelijk toch een van de velen. Daardoor kun je zomaar out of business zijn als je op een dag je poot breekt, of als er een paar concurrenten bij komen die al jouw producten veel goedkoper aanbieden.

Door op te groeien in een familie van middenstanders – niet alleen mijn ouders, maar ook mijn opa’s en oma’s waren winkeliers – wist ik dat ik zelf een heel andere business wil. Ben ik er niet? Dan moet hij doordraaien. Breekt de pleuris uit? Dan moet hij doordraaien.

Geen enkele business is onkwetsbaar, maar je kunt wel andere keuzes maken dan de rest van je markt. Het resultaat is toch wel een beetje het gevoel dat je een onoverwinnelijke teflonlaag hebt. Ik draai mijn allerhoogste omzetten sinds ik niet meer meeblaf met de rest. Ik heb nooit zo veel verdiend als tijdens de lockdowns, terwijl veel andere ondernemers hun spaargeld moesten opstoken in de kachel.

Zorgen dat je de bekendste naam wordt in je markt. Door marketing te doen waardoor klanten jouw naam aan elkaar doorvertellen. Door fascinatie op te roepen waardoor ze geen genoeg van je kunnen krijgen, en steeds terugkomen. Kun je daar wel wat hulp bij gebruiken, koop dan mijn boek Nummer 1, want daarin leg ik je precies uit welke formules ik gebruik.

Ga naar https://www.nummer1.online en bestel het boek. Inclusief gratis luisterboek voor tijdens lange kanotochten.

Peddelen met je donder!

Aartjan van Erkel